Μη έχοντα ώδε που την κεφαλήν κλίνη
“Δος μοι τούτον τον ξένον, τον ξένην ζωήν και βίον ζήσαντα επί ξένης. Δος μοι τούτον τον ξένον, τον μη έχοντα ώδε που την κεφαλήν κλίνη”.
Η ιστορία της ξενότητας του Χριστού αντικατοπτρίζει το δράμα της ανθρωπότητας. Η γενεαλογία της απέχθειας για τον ξένο/παράξενο/διαφορετικό από τα κοινωνικά πρότυπα είναι γνωστό ότι έχει ως αποτέλεσμα την αποξένωση και την απομόνωση του. Στο εκεί και τότε, ξένος ο Χριστός, ως αποκλίνων, που κατέρριψε τον ιουδαϊκό νόμο, αντίστοιχα στο εδώ και τώρα, ξένος ο μετανάστης, ο αλλόφυλος, ο άρρωστος, ο ελλειμματικός, ο ορφανός, ο άνεργος, και ο καθένας που αποκλίνει από το υιοθετημένο “αμερικάνικο όνειρο του έχοντος”.
Όμως, ξένος μπορεί να γίνει ακόμη και ο οικείος. Εντός μιας σχέσης ή μιας οικογένειας, όταν κάποιος καταρρίπτει την αξίωση και το ιδανικό της ομοιομορφίας. Πόσοι γονείς θαυμάζουν το παιδί τους, μόνο όταν αναγνωρίζουν ένα δικό τους κομμάτι ή μια δική τους επιθυμία σε εκείνο; Πόσες δυαδικές σχέσεις χάνονται στην μετάφραση, επειδή το άλλο ανθρώπινο πλάσμα παύει να λειτουργεί ως καθρέφτης του άλλου;
Ξένος γίνεται ο άνθρωπος ακόμη και ως προς τον ίδιο του τον εαυτό, κάθε φορά που αδυνατεί να κατανοήσει και να συμφιλιωθεί με τα συναισθήματα και τις σκέψεις του. Κάθε φορά που εξορίζει από τον ψυχισμό του, το οποιοδήποτε ακατανόητο και μη γνώριμο κομμάτι του εαυτού του. Τότε ο ξένος παύει να εκπροσωπεί μόνο τον έξω από εμένα, αλλά αφορά πλέον στο εσωτερικό μου άγνωστο κομμάτι: “Εγώ, ο ξένος”. Που διψώ να γίνω δεκτός και αποδεκτός στον “χώρο” κάποιου άλλου, αλλά και στον δικό μου εσωτερικό “χώρο”. Αντ΄αυτού, εξοστρακίζομαι ως ανεπιθύμητος, ακατανόητος ή αλλόκοτος, «μη έχοντα ώδε που την κεφαλήν κλίνη…». Έτσι, καταλήγουμε στο εσωτερικό μας δράμα: Αποξενώνουμε το ίδιο μας το είναι, αδυνατώντας να φερθούμε φροντιστικά, πατρικά ή μητρικά στις ανάγκες του.
Η πρόκληση κρύβεται στον άμβλυνση της αντίθεσης ξένος και οικείος. Στα αρχαία ελληνικά ο “ξένος” αναφέρεται και στην φροντίδα ενός επισκέπτη, άρα συμπεριλαμβάνει και την έννοια του οικοδεσπότη και του φιλοξενούμενου. Ο οικείος μου εαυτός, κρύβει και ένα απόκοσμο κομμάτι που καλούμαι να γνωρίσω και να φιλοξενήσω εντός μου. Ξένος και οικείος, παύουν να αποτελούν δυο απόλυτα διακριτές έννοιες, αλλά εναλλασσόμενα νοήματα που συμβάλλουν μυστηριωδώς στη σχέση μας με τον εαυτό μας και τον κόσμο.
