“Αποπλανώ άρα υπάρχω”

Η αδυναμία σύνδεσης και εμβάθυνσης στη συντροφική σχέση είναι συχνή στα άτομα με ναρκισσιστική διαταραχή. Γνωρίζουν την τέχνη της αποπλάνησης, αλλά αδυνατούν να αφεθούν στον έρωτα. Εμφανίζονται ως πρόσωπα που μπορούν να εκπληρώσουν τις συναισθηματικές προσδοκίες του άλλου, προσφερόμενα σαν απόλυτοι σύντροφοι, ώστε ο αποπλανημένος άνθρωπος να βιώνει τη μαγεία του να είναι ο εκλεκτός, ο αγαπημένος.
Όμως στην πραγματικότητα η επιθυμία του ναρκισσιστή για τον άλλο πηγάζει από την ανάγκη να νιώσει ο ίδιος επιθυμητός.

“Αποπλανώ άρα υπάρχω!”

Δεν αναζητά την αυθεντική συνάντηση με τον άλλο, αλλά την κατάκτησή του. Όσο πιο αφοσιωμένος του είναι και συμμορφώνεται άνευ όρων στις προσδοκίες του, τόσο αυξάνεται η αυτοεκτίμηση και αυτοαξία του ναρκισσιστικού ανθρώπου.
Η ανάγκη του για διαρκή επιβεβαίωση ή συνεχείς κατακτήσεις, φανερώνει την πραγματική του πενία, την αδυναμία του να αγαπήσει τη μοναδικότητα και την ιδιαιτερότητα του/της συντρόφου του.

Η αυτοεκτίμησή του είναι τόσο εύθραυστη, που η παραμικρή αρνητική κριτική ή ματαίωσή, του προκαλεί οδυνηρά συναισθήματα εκμηδένισης, αναξιότητας και απώλειας της ταυτότητας του.

“Δεν σε έχω ανάγκη” λέει ο ναρκισσιστής με τη συμπεριφορά του, ενώ στην
πραγματικότητα θα έπρεπε να λέει: “Δεν μπορώ να επιτρέψω στον εαυτό μου την
πολυτέλεια να σε έχει ανάγκη, είμαι πολύ τρωτός για να αντιμετωπίσω αυτόν τον κίνδυνο,δεν μπορώ να αντέξω τόσο άγχος να φανερώσω τα ελλείμματα μου”.

Για να μην αποκαλυφθούν τα ελλείμματα και οι αδυναμίες του, καταλήγει να αναζητά την άσκηση εξουσίας στην συντροφική σχέση. Η καθυπόταξη και η συμμόρφωση του άλλου συντηρεί τη σχέση και μόνο μέσα από την αυταπάρνηση ο/η σύντροφος επιβιώνει.

Απαρνείται τις επιθυμίες, τα όνειρά, τις ελπίδες, τις φιλοδοξίες, τις σεξουαλικές και υλικές του/της ανάγκες, οτιδήποτε δηλαδή θα μπορούσε να προκαλέσει ρήξη στην ψευδή αυτοεκτίμηση του ναρκισσιστή.

“Αποπλανώ άρα υπάρχω, αποπλανώ για να επιβεβαιώσω την ύπαρξή μου”.