Η άχρονη στιγμή των ερωτευμένων

Γιατί οι ερωτευμένοι χάνουν την αίσθηση του χρόνου όταν συναντά ο ένας τον άλλο; Ενώ τη στιγμή του αποχωρισμού τους νιώθουν οτι ο χρόνος κύλησε γοργά και ενώ όταν είναι χώρια αισθάνονται οτι κυλάει βασανιστικά αργά, μόνο όταν συναντά ο ένας τον άλλο ο χρόνος σταματά. Όταν μοιράζονται μαζί το πάθος τους, σε μια αγκαλιά, σε ενα κοίταγμα, σε ένα νεύμα, αισθάνονται οτι ολοκληρώνονται. Σε μια στιγμή αγκαλιάς, σε μια στιγμή τρυφερότητας, σε μια στιγμή πάθους. Είναι εκείνη η στιγμή που αναβιώνουν μια εμπειρία απόλυτης πληρότητας, αφού αποτελούν το μοναδικό "αντικείμενο" επιθυμίας του άλλου. Αυτή η εμπειρία ανάγεται ασυνείδητα στην βρεφική ανάμνηση ότι κάποτε ως βρέφος αποτελούσε το μοναδικό "αντικείμενο" επιθυμίας της μητέρας, όπου στιγμιαία σε μια αγκαλιά εκπλήρωναν όλες τις ανάγκες θρέψης, δίψας, αποδοχής και θαλπωρής. Ήταν η στιγμιαία αγκαλιά που ολοκλήρωνε κάθε προσδοκία για να αγαπηθεί. Στην αγκαλιά του ερωτευμένου λοιπόν, αναβιώνεται εκείνο το παρελθόν μέσα στο παρόν. Παρελθόν και παρόν ταυτίζονται, συγχρονίζονται και ο χρόνος σταματά. Και ενώ στην πραγματικότητα ο χρόνος κυλά και το πέρασμα του για κάθε άνθρωπο αποτελεί άγχος, εντούτοις ο ερωτευμένος, χωρίς άγχος, θα αντάλλαζε όλο του τον χρόνο έστω για μια στιγμή...αφού ο χρόνος γίνεται άχρονος, παύει να κυλά..παύει να υπάρχει!